Resys
Resys wspomaga detoksykację układu oddechowego i innych struktur organizmu skierowaną między innymi na takie grupy bakterii jak Mollicutes i Rickettsia.
Mollicutes to małe bakterie, które w przeciwieństwie do innych nie mają sztywnej ochronnej ściany komórkowej. Stąd ich łacińska nazwa: „mollis” (miękka), „cutis” (skóra). W zależności od potrzeb mogą zatem zmieniać swój kształt z kulistego na gruszkowaty lub włóknisty i bez problemu przechodzą przez filtry używane do usuwania innych bakterii. To najmniejsze i najprostsze komórki bakteryjne, jakie kiedykolwiek istniały.
Mollicutes powodują choroby u roślin, zwierząt i ludzi, a ich główną bronią jest szybkość, z jaką reagują na zmiany warunków życia. Mogą szybko włączyć geny odporności do określonych genomów w swoim genomie i natychmiast wywołać nowe mutacje. Są więc bardzo odporne na wszystkie leki, w tym na antybiotyki i szczepienia, co stanowi duży problem dla medycyny tradycyjnej. Bakterie te są pasożytami, których znaczna część rozwoju systemu metabolicznego uległa zahamowaniu i pod tym względem są całkowicie zależne od żywiciela. Niektóre z nich żyją w przestrzeni zewnątrzkomórkowej, inne są pasożytami wewnątrzkomórkowymi. Wiele gatunków jest nieszkodliwych. Często mieszkają u swojego gospodarza jako komensale, gdzie się karmią, ale nie szkodzą. Gatunki chorobotwórcze powodują przewlekłe infekcje, ale tylko w wyjątkowych przypadkach mogą zabić swojego żywiciela.
Najważniejszymi rodzajami ludzkich patogenów są Mycoplasma i Ureaplasma, które powodują głównie infekcje układu oddechowego, moczowego i płciowego, czasami też są składnikiem płynu maziowego w zapaleniu stawów.
Mikoplazmy (mycoplasma) powodują kilka chorób przewlekłych, jak np. zespół przewlekłego zmęczenia czy reumatoidalne zapalenie stawów. Najczęstsze objawy związane z infekcjami wywołanymi mykoplazmami są: sporadyczna gorączka, nocne poty, chroniczne zmęczenie, zaczerwienienie skóry i zwiększona wrażliwość skóry, bóle stawów i mięśni, kołatanie serca, skurcze żołądka, zaburzenia widzenia, podwójne widzenie itp. Mykoplazmy mogą również działać jako patogen atakujący żywicieli z osłabionym układem odpornościowym i powodujący wtórną infekcję.
Mycoplasma pneumoniae, najważniejszy przedstawiciel patogennych mykoplazm, jest przyczyną infekcji górnych dróg oddechowych oraz łagodnego i ciężkiego zapalenia płuc. Kiedy skolonizują drogi oddechowe następuję ustanie ruchu rzęsek na błonie śluzowej dróg oddechowych, przestaje działać normalny mechanizm oczyszczania i pojawia się suchy, bulgoczący kaszel. Choroba dotyka głównie dzieci i młodzież (5-15 lat) i często występuje w małych, cyklicznie powtarzających się epidemiach, w tej części Europy w okresach co 4-5 lat. Źródłem infekcji jest wyłącznie chora osoba. Choroba rozprzestrzenia się drogą powietrzną, a przeniesienie zakażenia uwarunkowane jest bliższym kontaktem z osobą zakażoną w rodzinie, w szkole lub w innej grupie. Podczas infekcji często występują powikłania pozapłucne (zapalenie ucha, zapalenie mięśnia sercowego i osierdzia, zajęcie stawów, skóry, błon śluzowych i przewodu pokarmowego), co jest typowym objawem odróżniającym ją od infekcji płuc wywoływanych przez inne drobnoustroje.
Spośród innych patogennych mikoplazm szczególnie ważne są Mycoplasma genitalium, Mycoplasma hominis i Ureaplasma urealyticum. Bakterie te często kolonizują drogi moczowo-płciowe, zwłaszcza aktywnych seksualnie, dorosłych, powodując – w wielu przypadkach – niegonokokowe zapalenie cewki moczowej bez chlamydii.
Mycoplasma genitalium to mikroorganizm występujący na błonach śluzowych narządów płciowych i dróg moczowych. Jest przyczyną niegonokokowego zapalenia cewki moczowej. Ma kształt przypominający butelkę; swoją końcówką może bardzo mocno przylegać do komórek nabłonka żywiciela.
Ureaplasma urealyticum występuje stosunkowo często na błonie śluzowej narządów płciowych, u mężczyzn również na cewce moczowej i bierze udział w niektórych infekcjach i stanach zapalnych tego obszaru.
Ureaplasma urealyticum jest jedynym przedstawicielem rodzaju Ureaplasma, który jest ważny jako ludzki patogen. Podobnie jak mikoplazmy, często występuje na błonach śluzowych narządów płciowych i dróg moczowych. Wytwarza ureazę, która jest jedną z przyczyn niegonokokowego zapalenia cewki moczowej. U mężczyzn prawdopodobnie bierze udział w zapaleniu gruczołu krokowego, u kobiet jest wykrywany podczas aborcji i porodów martwych płodów. Prawdopodobnie odgrywa też rolę w przypadku niepłodności męskiej i żeńskiej.
Riketsja to rodzaj bardzo małych, kulistych mikroorganizmów, które są czymś na pograniczu bakterii i wirusów. Są to pasożyty wewnątrzkomórkowe, które mają własny metabolizm, ale do zakończenia cyklu reprodukcyjnego koniecznie potrzebują komórki gospodarza. Stanowią przyczynę wielu niebezpiecznych chorób odzwierzęcych.
Ze względu na charakter wywoływanych chorób bakterie Rcikettsia dzieli się na dwie grupy: te wywołujące tyfus plamisty (np. R. typhi lub R. prowazeki) i te odpowiedzialne za fioletową febrę (np. R. rickettsii).
Najbardziej zjadliwymi gatunkami są Rickettsia rickettsii, która wywołuje gorączkę Gór Skalistych oraz Rickettsia prowazekii, czynnik wywołujący tyfus.
Riketsje żyją w układzie pokarmowym organizmu żywiciela, najczęściej kleszczy, pcheł lub wszy. Mogą dostać się do organizmu człowieka na kilka różnych sposobów. Przenoszone są bezpośrednio przez uszkodzoną skórę do naczyń krwionośnych i dalej rozprzestrzeniają się w krwiobiegu. Riketsja może również przenikać do krwi po drapaniu swędzących wykwitów, które pojawiają się na skórze po ukąszeniu przez pchły lub wszy. Infekcja może również wystąpić podczas nieostrożnego usuwania kleszcza. Po wniknięciu do krwiobiegu mikroorganizmy infekują komórki wyściółki naczyniowej.
Riketsje mogą bezpośrednio wywoływać fagocytozę, ponieważ są zdolne przenikać do komórek, które normalnie nie mają zdolności wchłaniania obcego materiału. Po wchłonięciu przez komórkę, trafiają do wakuoli przewodu pokarmowego, gdzie normalnie zostałyby zniszczone, do czego nie dochodzi dzięki zdolności szybkiej ucieczki z wakuoli przewodu pokarmowego i przejściu do cytoplazmy, czyli wewnętrznego środowiska komórki. Riketsja z grupy tyfusu plamistego namnaża się po wniknięciu do komórki, aż do jej pęknięcia. Uwolniona riketsja rozprzestrzenia się i infekuje nowe komórki. Riketsja z grupy fioletowej febry rzadko gromadzi się w komórce żywiciela, powodując jej pęknięcie. Uciekają z komórki gospodarza w zupełnie inny sposób. Z łatwością przemieszcza się w komórce do wypukłości błony komórkowej, a następnie – bez większych problemów – uciekają z wypukłości cytoplazmy. Może to zainfekować inne komórki. Komórka, którą opuszcza riketsja, jest uszkodzona i czasami nie przeżywa.
Choroby wywołane przez riketsje:
Epidemia (plamisty) tyfus – Źródłem infekcji jest chory człowiek, od którego zarażają się wszy podczas ssania jego krwi. W jelicie wszy riketsje się namnażają i zostają wydalone w kale. Pozostają bardzo zaraźliwe przez kilka dni, ale w kale mogą przetrwać nawet w bardzo niesprzyjających warunkach przez kilka miesięcy. Inną możliwą drogą zakażenia jest wdychanie kurzu, który zawiera odchody zakażonych wszy z riketsjami. Tyfus plamisty jest bardzo poważną chorobą o wysokiej śmiertelności.
Tyfus endemiczny – źródłem zakażenia są szczury, z których riketsje przenoszone są na ludzi przez pchły. Często dotyka ludzi pracujących w portach i magazynach. Ma podobne objawy jak tyfus, ale jest znacznie łagodniejszy.
Gorączka Gór Skalistych – źródłem zakażenia są różne kręgowce, nosiciele kleszczy. To przerażająca choroba o wysokiej śmiertelności. Objawia się gorączką i wysypką na kończynach, która rozprzestrzenia się na całe ciało i twarz. Bardzo charakterystyczne jest uszkodzenie wyściółki naczyniowej, które powoduje zakrzepicę i martwicę.
Gorączka Q – występuje w tropikach i strefach podzwrotnikowych. Manifestacje są bardzo zmienne, czasami drobnoustroje atakują wątrobę, a czasem płuca. Źródłem zakażenia są gryzonie i niektóre ptaki będące nosicielami kleszczy. Choroba często przebiega bezobjawowo, ale może być również ciężka. Postać ostra jest podobna do grypy, która może być związana z zapaleniem płuc. Postać przewlekła wpływa na wyściółkę serca, stawów, wątroby, nerek, a nawet na układ ginekologiczny.
Gorączka śródziemnomorska – choroba ta ma kilka określeń (gorączka marsylska, afrykańska gorączka kleszczowa lub fièvre butonneuse) i jest przenoszona przez kleszcze. Występuje głównie na Morzu Śródziemnym, Bliskim Wschodzie, Morzu Czarnym i Kaspijskim, Afryce Północnej, Etiopii, Kongo, Nigerii, Kenii i RPA. Objawy są podobne do tyfusu plamistego. W miejscu ukąszenia kleszcza tworzy się charakterystyczny czarny wrzód.
Japońska gorączka rzeczna (tsusugamushi) – także tyfus. Choroba występuje w Azji Południowo-Wschodniej i Australii. Źródłem zakażenia są małe ssaki; przenoszona jest też przez larwy roztoczy. Początek choroby jest nagły: bóle głowy, wysypka, zapalenie płuc, bradykardia (spowolnienie akcji serca).
Pierwsze tygodnie kuracji preparatem powinny być każdorazowo uzupełnione Anti-Anti B.
